Jeśli ta książka przepadnie za jakiś czas w zalewie nowości i zostanie zapomniana, to znaczy, że coś poszło bardzo nie tak i zwyczajnie nie zasługujemy na taką literaturę. O debiucie Majcherowicza trzeba krzyczeć.
Autor: Anna Kurek
Co może wyjść z połączenia kryminału, slashera, science fiction i odrobiny romansu? Okazuje się, że jeśli pomysł jest dobry, a poszczególne elementy gatunkowe użyte rozsądnie, powstanie intrygująca powieść, od której trudno się oderwać.
„Odkąd jestem w Instytucie Benjamenty, doszedłem to tego, że stałem się dla siebie zagadką […] Może tkwi we mnie człowiek na wskroś pospolity. Ale może w moich żyłach płynie krew arystokratyczna. Nie wiem. Jedno tylko wiem z całą pewnością: będę w przyszłości rozkosznym, okrągłym zerem. Na starość będę obsługiwał młodych, pewnych siebie, źle wychowanych prostaków, albo będę żebrał, albo zginę marnie” (s. 5-6).
Po tym, jak niespodziewanie zachwyciła mnie zeszłoroczna Była sobie rzeka, nie wahałam się przed sięgnięciem po debiut Diane Setterfield, Trzynastą opowieść. Czy te książki więcej łączy, czy dzieli?
Temat wampirów i wampiryzmu nie jest nowy w badaniach literaturoznawczych i kulturoznawczych, ale Michał Wolski podejmuje go w innym niż dotąd kontekście. Analizując setki dzieł kultury XX i XXI wieku, dowodzi, że wampiry często wpisują się w model antybohatera, co jest olbrzymią zmianą w stosunku do najbardziej stereotypowych przedstawień krwiopijców wywodzących się z literatury XIX wieku i utrwalonych w filmach z lat 20. i 30. XX wieku.
Nawet nie wiedziałam, jak bardzo czekałam na tę książkę, dopóki jej nie przeczytałam. Jeśli to jest ta rzekomo „gorsza”, drugorzędna proza Melville’a, o której sądzono tak przez całe dekady, to wolę nie myśleć, jaką ucztą są jego powieści.
Są takie książki z dzieciństwa, które kocha się bezwarunkowo, pomimo widocznej po latach naiwności i uproszczeń. Każdy ma swoje własne, ale nie będę oryginalna, jeśli wymienię jako jedną z nich Tajemniczy ogród.
Prawdopodobnie jak wielu z Was, z literatury węgierskiej kojarzyłam do tej pory jedynie Chłopców z Placu Broni Ferenca Molnára, a i tej książki nie czytałam w dzieciństwie, lecz dopiero niedawno. Lektura zbioru opowiadań Sándora Máraiego była więc dla mnie niemal eksperymentem, wyprawą na nieznane terytorium. Co mogę powiedzieć – teraz chcę odkryć więcej.
Nie ma tu akcji, nie ma dialogów. Akapity mają po kilka stron, a zdania po parę linijek. Nie jestem pewna, jak zakwalifikować Pierścienie Saturna, ale czy to ważne? Wiem za to, że było to jedno z tych doświadczeń czytelniczych, które trafiają się niewiele razy w życiu. To dla takich książek w ogóle czytam.
„W chaosie różnorodnych przeżyć, w mrocznym labiryncie naszych doznań otrzymujemy niekiedy w darze, niby jałmużnę, przebłysk poznania, którego ludzki umysł nie pojmie, nie uchwyci. I pogrążony w zadumie, umysł nasz rozpala latarnię i niby stary nieudolny stróż nocny szuka na zagmatwanych, zjeżonych i krętych drogach tego, czego nie odnajdziemy z kagańcem rozumu” (s. 473).