GoodBuk
Warszawa po raz kolejny ulega gwałtownym przemianom, na szczęście w tym momencie w sposób pokojowy. Język polski również zmienia się na naszych oczach. Zastanawiam się, jak odnalazłby się w dzisiejszej rzeczywistości bard stolicy – Stanisław Grzesiuk. Którą Warszawę wspominałby w pieśniach? Czy potrafiłby rozmawiać ze współczesnymi?
To moje trzecie spotkanie z Bogdanem Bartnikowskim. Po Dzieciństwie w pasiakach i Dniach długich jak lata sięgnęłam po Powroty do Auschwitz. Gdy wybucha wojna, Bogdan ma siedem lat, gdy trafia do Auschwitz – dwanaście. Ta lektura jest dla mnie wyjątkowo trudna. Mam intensywny kontakt z dziećmi z Ukrainy ogarniętej wojną i pełną świadomość, że ciężar, który teraz niosą, będzie im towarzyszył, tak jak Bogdanowi, do końca ich życia.
Nastał taki moment historii, że wiele osób chciałoby dowiedzieć się czegoś więcej o obecnym władcy Rosji. Czym kieruje się umysł, który rozkazał rozpętanie pełnoskalowej wojny w Europie, który pozwala, by jego wojska dopuszczały się mordów na ludności cywilnej, który doprowadził do bezprecedensowych sankcji gospodarczych dotykających jego kraj i który podjął tak nieracjonalną z zachodniego punktu widzenia decyzję? Masha Gessen próbuje pokazać nam jego twarz.
303 Dywizjon Kościuszkowski wpisał się trwale w dzieje polskiego oręża i od czasu reportażu Arkadego Fiedlera, co pewien czas wraca on na piedestał dzięki kolejnym książkom czy filmom. Często jednak zapomina się, że Brytyjczycy włączyli w jego skład trzech oficerów, którzy mieli uczyć Polaków dowodzenia i procedur RAF. Wśród tej trójki był autor niniejszej biografii – Johnny Alexander „Kentoffski” Kent.
Inspirująca, zachwycająca siłą i mądrością kobiet. Pełna energii, motywująca do działania, odsłaniająca kawał historii. Lektura, po której się chce i rzeczy niemożliwe wydają się w zasięgu ręki. Nie lubię słowa „musicie”, więc użyję innego… warto, absolutnie warto przeczytać!
Piękna i głęboka rozmowa z niezwykłą kobietą, która doświadczyła piekła II wojny światowej. Mądra, pełna zdań, które pozostają w czytelniku na długo po odłożeniu książki na półkę.
Pamiętnik rozpoczyna się w dniu piętnastych urodzin Mary, 10 października 1939 roku. Ostatni zapis pochodzi z 5 marca 1944 roku, kiedy to dziewiętnastoletnia wówczas dziewczyna była w drodze do Stanów Zjednoczonych. Przez ponad cztery lata opisywała w pamiętniku tragiczny los cywilów, którzy doświadczali z całą siłą piekła wojny. Zapraszam Was zatem do trudnej, ale niezwykle ważnej i potrzebnej lektury.
Dziś, kiedy Afganistan ponownie jest na ustach całego świata, a różni politolodzy usiłują wyjaśniać, co i dlaczego tam zaszło, warto wrócić do przeszłości. Jak mówił płk. Trautman w ostatniej części kultowego Rambo III, wielu próbowało podbić Afganistan, ale nikomu się to nie udało. Wtedy mówił o Sowietach, o interwencji, w której udział brał Zigmus Stankus.
Edith ma czternaście lat, kiedy wybucha II wojna światowa. Mieszka w Holandii wraz ze swoją rodziną. Jak wiele nastolatek prowadzi dziennik, w którym zapisuje swoją codzienność. Stopniowo wkrada się do niego niepokój, następnie bezradność, a potem rozpacz. Nagle zapis się urywa, bo Edith staje się Nettie. Ma nowy dom, nową tożsamość i szansę na przeżycie, którą daje jej pewna protestancka rodzina.
Gerdę Taro znam z jednego zdjęcia. Zrobione aparatem średnioformatowym 6×6 z niskiej perspektywy, na którym czarno odziana kobieta klęczy na jednym kolanie, celując z rewolweru. Bardziej kojarzy się z fotosem z planu filmu akcji albo dla jakiegoś magazynu modowego niż z jednym z bardziej znanych ujęć z hiszpańskiej wojny domowej. Kim była jego autorka i jaką mogła opowiedzieć historię? Pewne światło rzuca na to Fotografka.