Niewinny sobotni poranek w Carrington nie zwiastował tego, co miało się wkrótce wydarzyć. Ekipa nurków podczas ćwiczeń natrafiła na tajemnicze znalezisko. Na dnie jeziora spoczywały zwłoki…
Kategoria: Kryminały
Przed Wami drugi tom cyklu o bibliotekarce Matyldzie Dominiczak, w którym otrzymuje swoją pierwszą własną sprawę jako licencjonowany detektyw. Do spełnienia marzenia wciąż daleka droga, ale właśnie trafia się świetna okazja do wykazania się w upragnionym zawodzie. Jesteście ciekawi, jak Matylda poradzi sobie ze swoim zadaniem?
„Nie ma nic nudniejszego niż życie bibliotekarki” (s. 28) – stwierdziła Matylda Dominiczak, trzydziestodwuletnia bibliotekarka, zanim pewnego dnia znalazła trupa w swoim miejscu pracy… W takim razie pozwolę sobie zadać pytanie – czy życie bibliotekarki musi być nudne?
Książka Zakłamani była debiutem pani Joanny udanym na tyle, że postanowiłam sprawdzić, jak prezentuje się druga część serii. Moim zdaniem wypada nawet klasę lepiej niż poprzednia!
Trzecia powieść Fergusa Hume’a wydana w Polsce to przyjemny kryminał z początku XX wieku zawierający najważniejsze elementy gatunku – zakochaną parę, która musi przezwyciężyć problemy, tajemnicze morderstwo ojca narzeczonej, jego sekrety z przeszłości, grupę podejrzanych i mylące czytelnika tropy. Zainteresowani?
Małe mieścinki zazwyczaj są ciche i niepozorne. Podkielecki Zbijów zalicza się właśnie do tego typu wiosek, gdzie wszyscy się znają, sekrety szybko wychodzą na jaw a każdy sukces jest podejrzany. Nierzadko właśnie takie zwyczajne, spokojne otoczenie staje się miejscem okrutnej zbrodni.
Środowisko bezpieczeństwa, jak to się fachowo mówi, nie jest stałe i zmienia się cały czas. Ostatnio zagrożeniem jest nowy rodzaj konfrontacji – wojna hybrydowa. Doskonale wie o tym Piotr Langenfeld.
W wielu trylogiach zdarza się, że pierwsza część jest tą najlepszą, a kolejne czyta się już tylko ze względu na sympatię do bohaterów. To jednak nie dotyczy cyklu „Truly Devious”, którego trzecia część jest bezdyskusyjnie wisienką na torcie.
„Teraz mnie pęta, mota mnie, skąd nie ma już powrotu, powoli coś ciemnego wsysa mnie w piasek. Muł się podnosi, chce mnie pochłonąć, wciska się w każdy mój por, wciska mi się do ust i oczu. Nie mogę oddychać, zaraz się to skończy. Zaraz wszystko się skończy. I tego właśnie pragnę” (s. 102).
Na pierwszy rzut oka narracja wydaje się łatwa do odczytania. Nic bardziej mylnego, bo Czarne nenufary zawierają skomplikowaną, ale wciągającą intrygę z impresjonistami w tle.