Cieszcie się i radujcie, że żyjecie w 2020 roku, ponieważ macie zaszczyt i przywilej przeczytania cudownego Wzgórza przyśnień po raz pierwszy w polskim tłumaczeniu – ta książka wynagradza wszystko.
Tag: literatura piękna
To była miłość czy zwykła pedofilia? – po latach zastanawia się Vanessa, nie mogąc pogodzić się z przeszłością, która prześladuje ją wciąż na nowo. O pewnych wydarzeniach nie da się ot tak zapomnieć, zwłaszcza gdy nie rozumie się ich znaczenia… Ta niełatwa powieść wywoła w Was wiele skrajnych emocji, zszokuje i skłoni do refleksji. Podejmiecie to wyzwanie?
Absurdalna, ociekająca czarnym humorem, pełna wyrazistych postaci, drwiąca z mechanizmów i biurokracji wojny. Wciąga, bawi do łez, ale i wzbudza refleksję, obnażając bezsensowność wojny.
Pierwsza powieść Michała Pawła Urbaniaka wżera się głęboko w duszę, ściska jak imadło i nie chce puścić. Konfrontuje czytelnika z najbardziej egoistycznym lękiem, znanym prawie wszystkim – lękiem przed śmiercią ukochanej osoby i późniejszym życiem bez niej. Właśnie takie debiuty chcę czytać. Takich debiutów potrzebuje polska literatura. W ogóle literatura.
Chyba nie ma lepszego momentu na czytanie najnowszej powieści Salmana Rushdiego niż właśnie teraz, ponieważ jest to jedna z książek oddających ducha konkretnych czasów i miejsc: tej dziwnej, rozsypującej się teraźniejszości Stanów Zjednoczonych, Anglii, a szerzej całej cywilizacji zachodniej.
Jane Eyre to chyba najbardziej znana guwernantka w dziewiętnastowiecznej literaturze. Myślę, że większość chociaż kojarzy ten tytuł, a część z Was na pewno ma tę lekturę za sobą. Dzięki wznowieniu Wydawnictwa Świat Książki właśnie udało mi się nadrobić tę czytelniczą zaległość. Jak wrażenia? Przekonajcie się sami!
Wznowienie barwnej, zabawnej i pięknej powieści Joanny M. Chmielewskiej pt. Mąż zastępczy to idealna pozycja na długie, spokojne wieczory!
Kategorie
„Przez” – Z. Papużanka
„(…) człowiek może chcieć i może siedzieć, i może mówić, jak długo chce, zwłaszcza gdy nikt go nie słucha” (s. 290). Bohatera Przez nikt nie słuchał. Nikt go też nie widział. Za to on obserwował każdego, kogo mógł dostrzec z okna. W jakim celu?
Vonnegut w najwyższej formie – satyra, kpina, fantastyka, ironia w najsmakowitszym wydaniu opowieści o końcu świata. Ale końcu świata po Vonnegutowsku, a jakże!
Kolejna książka o tragicznym pechowcu. Kolejny pechowiec, którego życie zdeterminował jeden błąd. Kolejny błąd popełniony przez przypadek. Kolejny przypadek… Co tu będę dużo gadał, Vonnegut w formie!