„Uczniowie Hippokratesa. Doktor Zosia” – A. Grabowska

Ostatnia część niesamowitej trylogii Uczniowie Hippokratesa, której główni bohaterowie, choć sami są postaciami fikcyjnymi, obracając się w świecie medycyny, nie rzadko spotykają na swojej drodze pionierów nowoczesnych technik operacyjnych, badaczy nieznanych chorób i geniuszy, bez dokonań których ciężko byłoby sobie wyobrazić współczesną medycynę. 

Alzheimer, Freud i spółka

Doktor Zosia, tak jak w przypadku poprzednich dwóch części, skupia się nie tylko na historii głównej bohaterki. Autorka powieści bowiem wplata w swoją opowieść sylwetki największych medycznych sław, w sposób nieskomplikowany i bardzo ciekawy przybliżając czytelnikowi ich dokonania i drogę do wielkich sukcesów.

Chociaż Ałbena Grabowska sama jest lekarzem, to próżno szukać w jej powieści wyszukanych i niezrozumiałych dla zwykłego czytelnika terminów medycznych. Jest to zdecydowanie pozytywny aspekt jej twórczości. Ale nie tylko sławnych lekarzy czytelnik spotka na kartach tej powieści. Pojawią się również artyści, politycy i naukowcy, którzy w międzywojennej Warszawie odgrywali niebagatelne role.

Kobietom nadal nie jest łatwo

Chociaż akcja Doktor Zosi rozgrywa się w czasach, w których kobiety mogą o wiele więcej niż jeszcze ich matki czy babki, to nadal droga ich kariery, szczególnie w medycynie, nie jest, delikatnie mówiąc, usłana różami. Główna bohaterka musi włożyć wiele wysiłku w to, aby pokazać, że jest co najmniej na równi z mężczyznami, jeśli chodzi o wiedzę i umiejętności niezbędne w pracy lekarza. Często traktowana z lekceważeniem niestrudzenie udowadnia, że jest stworzona do zawodu lekarza.

Zofia Nibużanka i tak w porównaniu do całej rzeszy kobiet miała nieco łatwiejszy start w świecie medycyny, wciąż jednak musiała pokazywać, że zasługuje na możliwość kształcenia w dziedzinie medycyny, zarezerwowanej do tej pory wyłącznie dla mężczyzn. Chociaż przez ostatnie sto lat bardzo wiele się w tej kwestii zmieniło, to nadal zdarza się, że świat naukowców z lekceważeniem traktuje kobiety.

Miłość, przyjaźń i inne rozterki

Zofia Nibużanka większość swojego czasu poświęca medycynie i pomocy potrzebującym. Jej życie nie jest jednak wypełnione jedynie pracą. Jak niemal każda młoda kobieta przeżywa pierwszą miłość i gorzkie rozczarowanie mężczyznami. Zawiera przyjaźnie, takie na całe życie, na dobre i na złe. Zakłada w końcu upragnioną rodzinę i spełnia się jako matka, chociaż droga do szczęścia jest wyboista. W pracy osiąga coraz więcej. To niemal idealne życie nie trwa jednak wiecznie.

1 września 1939 roku zmienia wszystko… Nowa rzeczywistość i życie w cieniu okupacji – ogrom cierpienia, niezwykle trudne decyzje, poświęcenie własnej rodziny w imię medycyny – odciskają na ludziach niezatarte piętno. To wszystko przeżywa główna bohaterka powieści, a wraz z nią czytelnik. Wzruszenie, smutek i ogromne poczucie niesprawiedliwości – to uczucia, które towarzyszyły mi podczas lektury.

Zapomniany bohater

Ałbena Grabowska w swojej powieści przybliża również historię Szpitala Ujazdowskiego, dziś już niestety nieistniejącego, ale niezwykle ciekawego miejsca. Można się jedynie domyślać, jak ważnym ośrodkiem byłby dziś, gdyby nie wojna. Chociaż zakończenie powieści nie było takie, jakiego oczekiwałam, to książka jako całość jest po prostu fantastyczna. Po raz kolejny autorka udowadnia, że doskonale wie, o czym pisze i robi to bardzo dobrze – wątki obyczajowe i historia w tle w proporcjach idealnych. Nieczęsto zdarza się tak, że trylogia trzyma wysoki poziom w każdym tomie. W tym przypadku ciężko mi powiedzieć, która z trzech historii jest najlepsza. Przeczytałam każdy tom (recenzje poprzednich znajdziecie tutaj) z ogromną przyjemnością.

Polecam miłośnikom dobrej literatury obyczajowej z historią w tle.

Redakcja: Sylwia Kłoda
Korekta: Grzegorz Antoszek