Przed Wami wszystkie opowiadania Seweryny Szmaglewskiej, zamknięte na prawie sześciuset stronach. Autorka dotyka w nich piekła wojny, które nie kończy się wraz z kapitulacją III Rzeszy. Jej bohaterowie doświadczają sytuacji krytycznych, ocierają się o szaleństwo, próbują przetrwać wbrew woli swoich oprawców. Dokonują wyborów, z którymi muszą żyć później i o których nie potrafią zapomnieć mimo upływu czasu.
Tag: literatura piękna
Kategorie
„Almond” – S. Won-Pyung
Noszę w sobie migdały. Ty też. Tak samo jak ci, których kochasz i których nienawidzisz. Ale nikt ich nie czuje. Wszyscy tylko wiedzą o nich. Ta historia opowiada, mówiąc krótko, o potworze, który spotkał innego potwora. Jednym z tych potworów jestem ja (s. 9).
To historia przyjaźni Palmiry i Jerzyka. Bawią się razem, odkrywają wspólnie świat, beztrosko hasają po podwórku. Gdy przychodzi wojna, Jerzyk pomaga przyjaciółce, która jest Żydówką. Ukrywa ją w piwnicy razem z jej młodszym bratem. Przynosi jej jedzenie, ubrania, stara się z całych sił, by Palmira i Beni przetrwali.
Czy da się zastąpić kogoś, kto już nie żyje? Zamieszkać w jego domu, przejąć obowiązki, skraść serca tych samych ludzi, którzy tę osobę kochali? Czy da się żyć w cieniu ideału?
Kategorie
„Kąkol” – Z. Papużanka
Utkana zdaniami pachnącymi słońcem, ziołami, malinami, paprykami, ziemią. Pełna chrabąszczy, pająków, kur, indyków, krów i ptaków. Zaludniona barwnymi postaciami, które bawią do łez, wzruszają, ale też przerażają czytelnika przechadzającego się tą baśniową krainą. Sielanka miesza się tu z grozą, ciepło matczynej miłości z zimnem dziadka Antoniego. Kąkol to książka, która uwodzi i zachwyca pięknem języka.
Wichrowe wzgórza to dziewiętnastowieczna powieść, która jest uznawana za ważne dzieło literatury angielskiej i światowej w ogóle. Myślę, że większości z Was nie jest ono zupełnie obce, a część czytelników zapewne jego lekturę ma już dawno za sobą. Jednak tym razem mamy przed sobą najnowsze wydanie w przepięknej odsłonie od Wydawnictwa MG!
„Odkąd jestem w Instytucie Benjamenty, doszedłem to tego, że stałem się dla siebie zagadką […] Może tkwi we mnie człowiek na wskroś pospolity. Ale może w moich żyłach płynie krew arystokratyczna. Nie wiem. Jedno tylko wiem z całą pewnością: będę w przyszłości rozkosznym, okrągłym zerem. Na starość będę obsługiwał młodych, pewnych siebie, źle wychowanych prostaków, albo będę żebrał, albo zginę marnie” (s. 5-6).
Choroba atakuje nagle. Członek zamożnego społeczeństwa patrzy na nią z dystansem. Jest jeszcze daleko, gdzieś w Afryce. Jeszcze go nie dotyczy, jeszcze mało interesuje, jeszcze nie umierają obywatele jego kraju. Gdy się rozpędza i przekracza kolejne granice, rozsiadając się wygodnie w aksamitnych fotelach, Tomas Augustus, ceniony chirurg, jest gotowy.
Po tym, jak niespodziewanie zachwyciła mnie zeszłoroczna Była sobie rzeka, nie wahałam się przed sięgnięciem po debiut Diane Setterfield, Trzynastą opowieść. Czy te książki więcej łączy, czy dzieli?
Wrzesień 1939 roku. Wybucha II wojna światowa. Mieszkańcy Gdańska od samego początku znajdują się w centrum tragicznych wydarzeń. Odpowiednie pochodzenie i dokumenty mogą uratować życie, jednak nie wszyscy mają to szczęście. Niektórzy bohaterowie powieści będą zmuszeni zapłacić bardzo wysoką cenę za przeżycie i powrót do bliskich. Nadchodzi czas gniewu, który potrafi zniszczyć najtrwalsze więzi…