GoodBuk
Napisana kompulsywnie, tak, jakby stłumione przeżycia wylały się na kolejne strony, zaskakując szczerością i intensywnością. Kompulsywność przenosi się również na czytelnika, wiedzącego już po pierwszych zdaniach, że czeka go długa i emocjonalna podróż, której nie będzie mógł przerwać.
Prawdopodobnie jak wielu z Was, z literatury węgierskiej kojarzyłam do tej pory jedynie Chłopców z Placu Broni Ferenca Molnára, a i tej książki nie czytałam w dzieciństwie, lecz dopiero niedawno. Lektura zbioru opowiadań Sándora Máraiego była więc dla mnie niemal eksperymentem, wyprawą na nieznane terytorium. Co mogę powiedzieć – teraz chcę odkryć więcej.
Opiłki ranią, wchodzą pod skórę, drażnią i nie dają się wyjąć. Rany jątrzą się, nie chcą goić, więc wzrok, myśli i palce ciągle do nich wracają. Okruszki nie sycą głodu, wzmagają tylko ochotę na coś, czego już nie ma. Można je tylko strzepnąć, wyrzucić ptakom lub płakać nad nimi jak René. Ale właśnie te drobiazgi, opiłki i okruszki, są całym ludzkim życiem.